Skala Ryzyka Depresji Męskiej (MDRS-22)

Skala Ryzyka Depresji Męskiej (MDRS‑22) to instrument samooceny opracowany przez Simona Rice’a i współpracowników (2013) w celu oceny ryzyka depresji u mężczyzn, wychwytujący zarówno konwencjonalne objawy wewnętrzne, jak i typowo męskie zachowania zewnętrzne, które mogą być niedoszacowane przez standardowe miary depresji. Tradycyjne narzędzia, takie jak PHQ-9, mogą przeoczać depresję u mężczyzn z powodu różnic płciowych w ekspresji objawów, w tym drażliwości, używania substancji lub zachowań ryzykownych.

MDRS‑22 składa się z 22 pozycji, każda oceniana w skali Likerta 8-punktowej (0 = „Wcale” do 7 = „Prawie zawsze”), odzwierciedlającej doświadczenia z ostatniego miesiąca. Wyniki całkowite wahają się od 0 do 154, przy czym wyższe wyniki wskazują na wyższy poziom ryzyka związanego z depresją. Skala obejmuje spektrum wskaźników behawioralnych, emocjonalnych i fizycznych, które empirycznie powiązano z depresją męską, w tym regulację emocji, używanie substancji i alkoholu, drażliwość interpersonalną, dolegliwości somatyczne oraz angażowanie się w potencjalnie ryzykowne zachowania.

Badania walidacyjne wykazują, że MDRS‑22 posiada silne właściwości psychometryczne, w tym wysoką spójność wewnętrzną (Cronbach’s α >0,80–0,90), wiarygodną wydajność test-retest oraz ważność zbieżną z ustalonymi miarami depresji i wskaźnikami ryzyka samobójczego. Okazała się lepsza od tradycyjnych skal w identyfikacji niedawnych prób samobójczych (AUC = 0,837) i skutecznie stratifikuje profile ryzyka u mężczyzn.

MDRS‑22 jest bezpłatnie dostępna do użytku niekomercyjnego i nadaje się do badań klinicznych, badań naukowych oraz zastosowań w opiece podstawowej. Dostępna jest również krótka wersja MDRS‑7 dla sytuacji wymagających szybkiej oceny. Integracja MDRS-22 z konwencjonalnymi miarami depresji może poprawić wykrywanie depresji u mężczyzn i wspierać wczesną interwencję.

Depresja u mężczyzn stanowi znaczący problem zdrowia publicznego, z unikalnymi cechami epidemiologicznymi, klinicznymi i behawioralnymi. Dane epidemiologiczne wskazują, że choć kobiety zgłaszają wyższe ogólne wskaźniki depresji, mężczyźni mają porównywalną częstość występowania w ciągu życia, ale są bardziej podatni na niedodiagnozowane lub atypowe prezentacje. Czynniki społeczno-kulturowe, w tym normy męskie zniechęcające do ujawniania emocji, przyczyniają się do mniejszego poszukiwania pomocy i mogą maskować tradycyjne objawy depresyjne, takie jak smutek lub płacz.

Klinicznie depresja męska często manifestuje się zewnętrznymi zachowaniami, które mogą obejmować drażliwość, wybuchy gniewu, podejmowanie ryzyka, używanie substancji oraz wycofanie społeczne. Dolegliwości somatyczne – takie jak zmęczenie, zaburzenia snu, objawy żołądkowo-jelitowe lub niewyjaśnione bóle – również są często zgłaszane i mogą służyć jako pośrednie wskaźniki stanów depresyjnych. Te wzorce mogą komplikować diagnozę, ponieważ standardowe narzędzia przesiewowe przede wszystkim podkreślają objawy wewnętrzne i mogą nie w pełni uchwycić prezentacji specyficznych dla mężczyzn.

Badania wskazują, że mężczyźni z depresją są narażeni na zwiększone ryzyko niepożądanych wyników, w tym upośledzenia zawodowego, trudności w relacjach oraz samobójstwa. Wskaźniki samobójstw wśród mężczyzn są konsekwentnie wyższe niż wśród kobiet, co podkreśla znaczenie dokładnej oceny i wczesnej interwencji. Dowody sugerują, że narzędzia przesiewowe wrażliwe na płeć, w połączeniu z konwencjonalnymi miarami, poprawiają wykrywanie i ułatwiają ukierunkowane interwencje.

Podejścia terapeutyczne do depresji męskiej korzystają z kombinacji interwencji farmakologicznych, psychoterapeutycznych i związanych ze stylem życia. Terapie poznawczo-behawioralne dostosowane do męskich stylów radzenia sobie, zarządzanie używaniem substancji oraz psychoedukacja dotycząca regulacji emocji są szczególnie skuteczne. Zrozumienie behawioralnych i somatycznych wymiarów depresji męskiej jest kluczowe dla klinicystów, badaczy i praktyków zdrowia publicznego, aby zapewnić terminową identyfikację, odpowiednią opiekę oraz redukcję związanej zachorowalności i śmiertelności.

Bibliografia

• Rice, S. M., Fallon, B. J., Aucote, H. M., & Möller‑Leimkühler, A. M. (2013). Development and preliminary validation of the male depression risk scale: Furthering the assessment of depression in men. Journal of Affective Disorders, 151(3), 950–958. https://doi.org/10.1016/j.jad.2013.08.013
• Herreen, D., Rice, S. M., Ward, L., & Zajac, I. (2022). Extending the Male Depression Risk Scale for use with older men: The effect of age on factor structure and associations with psychological distress and history of depression. Aging & Mental Health, 26(8), 1524–1532. https://doi.org/10.1080/13607863.2021.1947966
• Owsiany, M. T. (2022). Validity evidence for the Male Depression Risk Scale‑22 (MDRS‑22) in younger and older adult males (Master’s thesis). West Virginia University. https://doi.org/10.33915/etd.11617
• Herreen, D., Rice, S. M., & Zajac, I. (2022). Brief assessment of male depression in clinical care: Validation of the Male Depression Risk Scale short form in a cross‑sectional study of Australian men. BMJ Open, 12, e053650. https://doi.org/10.1136/bmjopen‑2021‑053650